Bağıra çağıra kuraklığa gidiyoruz. Hem de bu çok uzakta değil epeyce yakın bir gelecekte. BirçokBilim İnsanı; “su kuraklığı şu an dünyayı bekleyen en büyük tehdit” derken bilime inat hareket ediyoruz. Yanlışsız ve aktif kullanımı geçtim tasarruf bile bize uzak bir söz.
Bozulan su havzaları, yanlış ziraî sulamalar, fabrika atıklarıyla kirletilen yataklar kadar bizim de yanlışlarımız çok. Dünyanın en büyük nimeti, bütün omurların başlangıç noktası, medeniyetlerin etrafında kurulma sebebi su, ne yazık ki elimizden kayıp gitmekte. Afrika’da ve dünyanın birçok noktasında hasret kalınan su, bizde bilinçsizce tüketilmekte.
Farkındalık yaratmak için kamu kurumları ve sivil toplum örgütleri kadar bizlerde elimizden geldiği, lisanımızın döndüğünce bu büyük probleme dikkat çekmeliyiz. Tarım Bakanlığı damla sulama ve yağmurlama sulama için teşvikler verirken en azından kendi etrafımızda olan çiftçileri bu teşvik ve hibelere yönlendirmeliyiz.
Bugün dünya üzerinde bir milyar insan sağlıklı içme suyuna ulaşamazken bizler bu bolluğun verdiği rehavete kapılıp şımarıklık etmemeliyiz. Temel konularda bile yan yana gelmeyen Filistin ve İsrail, Birleşmiş Milletler toplantılarında su problemini tartışıyorken, başta siyasi başkanlar olmak üzere toplumun kanaat liderleri bu büyük tehlike için savaş baltalarını saklamalı, bir an evvel daima birlikte projeler üretmeliyiz.
Çok değil yakın bir gelecekte bizi birdenbire yakalayacak kuraklık medeniyetlerin çöküşüne, savaşların çıkmasına neden olacakken yanlışsız ve aktif bir su planını derhal harekete geçirmeliyiz. Tabi benimki bir temenni, bana düşen toplumsal sorumluluk lakin bu sesi ne kadar çok duyurursak su için atılacak adımlar tahminen bir iken yarın on olacak niyetindeyim.
Dileğim emanet aldığımız dünyayı bu kadar kirletmiş ve tüketmişken bir sonraki kuşağa biraz daha onarılmış ve tadilattan geçirilmiş halde teslim edebilmek. Bununda en büyük yolu temelde biz, genelde üreticiler olarak suyu aktif ve yararlı kullanabilmek. Ben benim sade bir vatandaş olarak duyurmakla mükellef olduğum kısmını sizlerin vicdanına ve üstün aklına iletiyor, asıl işim olan yaşanmış ateş başı öykülerinden biriyle sizlerinden bu haftalık müsaade istiyorum.
Askerliğini yapıp geldiği konutuna akşamüzeri inen Servet, kapıyı açınca anne ve babasının şaşkın ve keyifli yüzüyle karşılaşıyor. Damı akıtan, kerpiç duvarları tel tel dökülen bu gariban köylü konutuna aylar sonra memnunluk, Servet’in gelişi ile taze ve bir bahar güneşi üzere sıcacık doğuyor. Anne ve babayı konutun tek evladının askerden gelişi ne kadar memnun etse de bir o kadar da telaşlandırıyor.
El öpme, sarılma, kucaklaşma faslından sonra çabucak gözbebeği, konutunun yegâne kuzusunu memnun etmek isteyen emektar anne mutfağa koşuyor. Oğluyla baş başa kalan baba onunla sohbet etmek istiyor fakat oğlunda bir sakinlik seziyor. Bir iki denemeden sonra pes eden baba, oğlunu sessizliğiyle bırakıp mutfağa gidecekken yaslandığı ocak başındaki minderden biraz doğrulan Servet sesleniyor.
-Offf! Offf!
Tekrar oğluna dönen baba bu türlü yürekten iç çeken oğlunun bu halini merak ederek,
-Hayırdır oğlum, Allah bunaltmasın neden oflayıp pufluyorsun, diyor. Servet biraz daha doğrulup bu sefer içini parçalarcasına:
-Offf! Offf! Sorma baba Van’dan bindiğimiz askeri uçağın pilotu rahatsızlanınca çok geçmeden uçağı ben aldım, Merzifon’a zorla indirdim.
-İyi işte ne hoş oğlum, indirmişsin uçağı ne diye oflarsın?
-Baba kumandan Van’a geri gidecekti, inşallah başına bir şey gelmemiştir, yeni bir kızı olmuştu deyince baba yeterlice zahmetten çıkıyor.
-Oğlum bu palavrası burada konuştun, sakın öteki bir yerde konuşma. Bir yerde daha bu palavrası konuştuğunu duyarsam, o hasta kumandana ulaşır seni Malatya üzerinden vallahi uçaktan attırırım.
Haftaya görüşmek üzere sevgi ve hürmetlerimle hoşçakalın.
Erdem Düzyatanlar
