“Hayatımda, hatta konutumda şahit olamadığım, yaşayamadığım adalet hissini öbür hayatlara dokunarak, adaleti bulmalarına vesile olarak bir nebze yaşamak istemiştim. Öteki hayatlara ilaç olabilmeyi, onlara sahip çıkabilmek ve adaletin temsilcisi olabilmek ismine çok çalıştım mezun oldum fakat kendime karşı adil olamadığım için adliye koridorlarında bir hatalı olarak yer aldım.” bu cümleler yaşadığı negatif süreçte her şeye karşın güçlü durmaya çalışan genç bir bayanın ağzından dökülmüştü.
“YANLIŞ OLDUĞUNU BİLE BİLE”
Ezberleri bozan bir öyküydü C.K.’nin gayret öyküsü… Çok uzun vakit çaresizliğine göz yumması, görmezden gelip üstünü kapattığı ‘neden ’soruları, bastırdığı her şey yaşama adım atacak, ayaklarının üzerinde durabilecek vakitte ortaya dökülüvermişti. Yaşadığı duygusal travmalar, üst üste koyup biriktirdiği ve üzerini örttüğü her şey devrilivermişti önüne. Güya onu bu duruma getiren her şeyden intikam almak istercesine yanlış olduğunu bile bile girmişti o çıkmaza.
“İki kardeştik ne sevgide ne de imkanlarda eşit değildik. Bunu yalnızca ben değil herkes fark ediyordu aslında annem ve babam hariç. Benden büyük ve erkek olduğundan mı yoksa diğer bir sebep mi vardı bilmiyorum fakat sunulan hayat adil değildi. Hayatında bir gaye yoktu kardeşimin, gelişine yaşıyordu bu hayatı fakat kimse ona bir baskı kurmuyordu. Bense tam zıddı annem babam bizi okutmak için çalışıyorlar derslerime daha fazla asılmalıyım, bir an önce hayata atılmalıyım fikriyle kendimi paralıyordum lakin yeniden de meskenin içinde gerilim topu olan bendim. Kocaman kızdım, hakkımı aradım diye dayak yemiştim onlardan hiç unutmuyorum…”
“AİLEM ADİL DEĞİLDİ”
Ayrımcılığı birinci ailesi ile tanımıştı C.K. hasebiyle yabancı değildi bu kavrama ve vaktinde geriye atıp, gerisinde bıraktığını düşündüğü durumlar onu baş edemediği düzeye getirmişti. “Ailem adil değildi lakin işe başlayamamam, anne ve babamın eline bakıyor olmam ve onların vücut lisanlarından anladığım rahatsızlık duygusu çıkmaza girenlerin kendilerini bulduğu ortama, hatta benim ‘nasıl kullanıyorlar şunu, nasıl kendilerine bile isteye ziyan veriyorlar’ diye eleştirdiğim ortamlarda bulunmama sebep olmuştu. Başta her şey güzeldi başım rahatlamıştı, takmıyordum hiçbir şeyi ancak artık aynaya bakınca tanıyamıyorum kendimi…” tabirleri ile girdiği çaresizliği anlatıyordu kendince.
Haksızlıklara karşı gayret etme gayesi ile çıktığı bu yolda en yakınları tarafından haksızlığa uğraması, vaktinde reaksiyon göstermeyip bastırdığı için biriktirdiği kahırların altında kalmış, gayret edecek gücü kendisinde bulamamış ve ışık olmak istediği o çıkmaz sokaklara saplanıp kalmıştı. Aslında güzelleşmek ve hayata yine tutunmak istiyordu lakin kırgınlıkları müsaade vermiyordu.
Ayaktan tedavi sürecinde içindekileri dışa vurması maksadıyla ailesi ile konuşması gerektiğini düşünüyordum lakin o karşılıklı konuşmak istemiyordu. Hala bu konuşmanın ailesinden birini inciteceğini düşünüyordu. Lakin ne olursa olsun duygusal ilerleme ve dışa vurumu sağlayabilmek için konuşamadıklarını yazmasını ve yazdıklarını onlarla paylaşmasını önerdim. Bir müddet zorlandı evet lakin kesim parça yazdıklarından bir metin oluşturmayı başarmıştı. Kendisine karşı adil olmayı başarmaya başladığında tedavisinin daha süratli ilerlediğini kendisi de fark ediyordu.
“KÜÇÜK BİR KIVILCIMLA BAŞLAYABİLİR”
Unsur bağımlılığı sorununun muhatabı yalnızca gençler, çocuklar, ekonomik sorun yaşayanlar, arkadaş ortamları, işsizler, ağır travmaları olan bireyler değildir aslında, eğitim durumları yüksek, ekonomik şartları uygun olan şahıslar de bu bataklığa saplanabilir. Bazen küçük bir kıvılcım her şeyi tetikleyip yakmaya sebep olabilir.
İnsan psikolojisi o denli hassas bir terazi ki bir rüzgârdan bile etkilenebilir. Hele ki husus sevgi ve aidiyet duygusuysa ebeveynlerin iki kere düşünmesi, kalplerinden ve vicdanlarından oluşan hassas terazide evlatlarına karşı gerçekleştirecekleri aksiyonları ve sarf edecekleri cümleleri âlâ tartmaları gerekmektedir.
Dr. Burcu Bostancıoğlu
