Lapseki’ye yaklaşmaya başladığınızda sol tarafta uzaktan göreceğiniz plajlar Çardak beldesi sonları içindeki Kum Adası isimli yerde. Lapseki’ye yaklaşık 6 kilometre uzaklıkta. Her zamanki üzere çok az bir uykuyla yola çıktığım için Kum Adası’nda biraz soluklanmak, denize girmek ve hatta mümkünse uyumak için mola veriyorum. Hava biraz rüzgârlı… Evvelden kamp yapılabiliyordu burada ancak artık yasak. Çanakkale Köprüsü’ne karşı plaja yayılıyoruz. Deniz, kum. Daima mi o denli bilmiyorum ancak suyu da buz üzere. Bize ilaç üzere geliyor. Uyku ve yorgunluğu üzerimizden alıp götürüyor soğuk deniz suyu. Yolda uğramayı istediğim ikinci durak Troya Antik Kenti. Daha evvel birkaç kere kapısına kadar gidip, çeşitli sebeplerle girip gezemediğim antik kent ve müzesini gezmek için kararlıyım bu sefer. Erken kapandığı için evvel müzesine uğruyoruz. Kapısından basitçe Müze Kart alabilirsiniz. 4-5 katlı müze gez gez bitmiyor. Altın taçlar ve takılar, lahitler, heykeller… Fevkalade…
Troya Antik Kenti’nin girişi
Troya Antik Kenti müzeye çok uzak değil. Buranın en büyük özelliği pek çok medeniyete mesken sahipliği yapmış olması ve katman katman bunu görebilmeniz. Çıkışta antik kentin çok yakınındaki Tevfikiye Köyü’ne uğramanızı öneriyorum. Köyün içinde duvarlara yapılmış fotoğraflar çok hoşunuza gidecek. Köy meydanı da görülesi yerlerden. Troya Savaşı’nın kahramanlarının büstlerinin olduğu meydanda, savaşın geçtiği toprakların üzerinde günbatımını izlemek hayli etkileyici. Oradan çıkıp çabucak iki adım ötedeki Çıplak Köy’ü de gezmenizi öneriyorum.
Troya ve müzesi en çok görmek istediğim yerlerdendi. Köyde ay ışığında uyumak da rotanın bonusu oldu.
Tevfikiye Köyü’ndeki üzere fotoğraflar süslüyor duvarları. Köy küçük olduğu için acilen geziliyor. Çok tatlı beşerler yaşıyor her iki köyde de. Kapının önünde oturan teyzelerle hoş sohbetler edip hoş yemekler tadıyoruz. Müze, antik kent ve köylerin akabinde sıradaki maksadımıza yanlışsız yola koyuluyorum: Kemerdere Su Kemeri. Çanakkale’nin hoş köylerinden geçerek kıvrıla kıvrıla maksadımıza yanlışsız ilerliyoruz. Navigasyonun bizi soktuğu yol Kemerdere Köyü’nde bitiyor. Kapılarının önünde oturanlara kemerin yerini soruyoruz. Tarife nazaran kalan yolu yürümemiz gerekiyor. Toprak yokuşu inen patika biraz kaygan. Çok da uzun olmayan bir yürüyüş sonrası kemer görünüyor. İndiğimizde orada bulunanlarla tanışıp sohbet ederken kurdukları sofraya da ortak oluyoruz. Bu ortada hava da kararmak üzere ve uyumak için yer bulmamız gerekiyor. Kemerdere Su Kemeri’nin göletine kamp kurulabiliyormuş ancak otomobildeki kamp eşyamızı yokuştan indirmek o denli sıkıntı geliyor ki vazgeçiyoruz.
Köye çıktığımızda bize birkaç alternatif sundular lakin ortalarından içimize sinen olmayınca yol sorduğumuz ailenin kapısının önünde doğal eserler tezgahında uyumaya karar veriyoruz. Burası bir Türkmen köyü. 8 hane kalmış yaşayan. Her zamanki üzere talih bizden yana, o denli bir vakitte gitmişiz ki sonraki gün bayram olarak kutladıkları özel bir gün. Yakın bir köyde herkes toplanır, bayramlaşır, çocuklara fıstık dağıtırlarmış. Köy hem bu yüzden hem de ‘kışlık hazırlama dönemi’ olduğu için daha hareketli. Köyde akşam hoş sohbetler eşliğinde salça yapılırken biz de yardım ediyoruz. O kadar yorulunca sabah uyanıp bayramlaşmayı göremiyorum. Bir gün öncenin uykusuzluğu, yol yorgunluğu ve pak havayla buluşunca bebekler üzere uyuyorum ve sabah erken uyanamıyorum. Mesken sahibimiz patlıcanlı börekler yapmış bize sabah sabah. Bahçelerinden topladığım biber ve domatesler de ekleniyor kahvaltıya. İlah misafirliğinde tepeye çıkıyorum tekrar. Kahvaltı sonrası yeniden akşamdan başladığımız salça üretimine devam ediyoruz.
Odun ateşleri yanıyor, salçalar sıkılıyor. Akabinde biz de tekrar toprak yollardan inip su kemerine gidiyoruz. Kemer restore edilmiş ve orijinal duruyor. İsterseniz üstünde yürüyebiliyorsunuz. En hoş görüntü aşağıdan. Kemere gelen su öbür köyler tarafından kullanıldığı için, çok az akıyor. Önündeki gölette o kadar çok balık ve kaplumbağa var ki insan şaşırıyor. Suya ne atsanız piranha üzere saldırıyorlar. ‘Suya girsem kaplumbağa ısırır mı’ diye çekinerek giriyorum ve yaklaşan olmuyor. Başta yüzmeye niyetli değilim lakin kemerin üstündeki bulutlar yağmurlarını bırakıveriyor üzerimize. Bir güneş bir yağmur derken çok enfes anlar yaşanıyor. Plansız, gidebildiğim kadar giderek yeniden çok hoş anılar biriktiriyorum. Bir Türkmen köyünün doğal eserler tezgâhında, ay ışığında uyuyup, salça yapıp patlıcanlı börekler yedik ve çok hoş sohbetler ettik. İşte, yolda en çok sevdiğim şey!
